Obyczajowy 2009

Opowieść o życiu zawodowym i prywatnym grupy młodych ratowników, którzy w bazie ratownictwa wodnego na Mazurach pod okiem starszych instruktorów odbywają letnią praktykę. Szkolenie młodych ratowników łączy się z odpowiedzialną pracą – to oni bowiem niosą pomoc poszkodowanym w wypadkach wodniakom. Choć motywacje do pomagania innym mają różne, większość z nich traktuje to wyzwanie bardzo poważnie. Czas wolny młodzieży wypełnia skomplikowane życie towarzysko-uczuciowe. Jedna z bohaterek - Anka - to młoda dziewczyna zwolniona warunkowo z więzienia. Czy pobyt na Mazurach odmieni jej życie?

Tytułowa blondynka to Sylwia - młoda lekarka-weterynarz z Warszawy. Prowadzi z przyjaciółmi lecznicę dla zwierząt. Kiedy w wypadku ginie jej babcia, komornik domaga się spłaty kredytu. Przychodnia weterynaryjna podupada, a projekt współpracy ze schroniskiem dla zwierząt nie wypala. Sylwia postanawia wyjechać na wieś. Trafia do lecznicy gdzieś na wschodzie Polski i od razu zostaje wrzucona na głęboką wodę. Jej szef doktor Jan Fus wyjeżdża na kilka dni i zostawia Sylwię samą. Dla dziewczyny zaczyna się prawdziwa próba, musi nie tylko wykazać się swoimi zawodowymi umiejętnościami, ale także przekonać do siebie mieszkańców wsi Majaki. Wspomaga ją miejscowy biznesmen – były komandos o pseudonimie Manej. Praca wiejskiej pani weterynarz znacznie odbiega od dotychczasowych doświadczeń Sylwii i obfituje w niespodzianki np. poród krowy w czasie wiejskiego wesela. Jej pacjentami są teraz konie, świnie, kury, kozy...

Małgosia (Joanna Brodzik) ma 40 lat. To fatalny wiek, kiedy kobieta nadal czuje się młoda i atrakcyjna, pełna sił twórczych, ale otoczenie często nie podziela tej opinii, usiłując jej wmówić, że wkroczyła już w smugę cienia. Małgosia ani myśli tak siebie traktować: jest pełna energii i optymizmu, lubi i potrafi się podobać, a przy tym nie brak jej ambicji i przekonania o własnej wartości. Przekonania zresztą uzasadnionego: pracuje w agencji reklamowej HopArt niemal od początku jej istnienia, jest doświadczonym i cenionym fachowcem. Prywatnie jest żoną Konrada (Piotr Grabowski), przystojnego architekta zapewniającego bliskim godziwy byt, ma też uzdolnioną muzycznie córkę Marysię (Olga Frycz) wkraczającą właśnie w dorosłość. Rodzina mieszka w eleganckim domu z ogrodem, a sielskiego obrazka dopełnia mieszkająca z nimi przeurocza, mądra i troskliwa teściowa Zofia (Zofia Kucówna), z którą synowa znakomicie się rozumie.

Komedia obyczajowa z elementami farsy, która przedstawia, niekiedy w krzywym zwierciadle, relacje samotnego ojca z dorosłymi synami. Męskie sprawy, problemy – nie tylko z kobietami – a nawet… męskie humory, od których czasami aż iskrzy.

Mówimy o nich, że są prawdziwymi aniołami na ziemi, bo tyle w nich bezinteresownej miłości do drugiego człowieka. Dobroci. Cierpliwości i wyrozumiałości. I gotowości, żeby pomagać. To z pewnością jest prawda o siostrach zakonnych. Ale czy cała prawda? Jakie są wady kobiet, które przywdziały habit? Jak reagują, kiedy ludzie, którym pomagają, są głusi na wszelkie przekonywania? Czy modlitwa jest ich jedynym sposobem na wszystkie problemy? Historia sióstr zaczyna się gdy przeprowadzają się do swojej nowej siedziby - małego, jednopiętrowego domu, który zapisała im była opiekunka Prudencji, znana jako Dobra Pani. Lokum jest kompletnie zrujnowane. Ze ścian odpada stara farba, w suficie są dziury i schody grożą zawaleniem, a instalacja elektryczna iskrzy przy każdej okazji. Stan budynku to największy kłopot sióstr. Ponieważ nie mają pieniędzy na wynajęcie profesjonalnej ekipy remontowej, muszą albo szukać sponsora, albo prosić o pomoc mieszkańców okolicznych budynków. Sąsiedzi zakonnic, pozornie bardzo przyjaźni, tak naprawdę są dla nich przyczyną mnóstwa zmartwień. Tym bardziej, że dotąd siostry nie miały zbyt wielu kontaktów z ludźmi świeckimi. Nic więc dziwnego, że w tym nowym dla siebie świecie czują się zagubione i bezradne. A to rodzi tysiące zabawnych sytuacji. Szczególnie, gdy siostry zaczynają swoim sąsiadom pomagać....