Filmy prl, lata 70.

Menadżerowie socjalistycznego przedsiębiorstwa - ich nominacje, postawy i decyzje. Życie osobiste i kulisy dyrektorskiej władzy na szerokim tle przemian społeczno - obyczajowych zachodzących w Polsce przełomu lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych.

Lata 70. XX wieku, Miechów – peerelowska prowincja. Miejscowi towarzysze przygotowują ważną uroczystość ku czci Bartosza Głowackiego, kosyniera, uczestnika insurekcji kościuszkowskiej. Oczekują bardzo ważnych gości „z województwa”.

Opowieść o życiu Jonasza Kofty w PRL-u. O tym, jak w tym systemie znajdował sobie enklawy wolności i jaką cenę za to płacił. O jego wiecznej wędrówce, o sukcesach i dramatach, o chwilach buntu wobec zniewolenia i momentach godzenia się z losem, o chorobie, którą przewalczył i o śmierci, która przyszła niespodziewanie i za wcześnie. Ale i o radości życia, dowcipie i pogodzie ducha. Film nie jest wyliczanką piosenek autorstwa bohatera. Niektóre utwory Jonasza Kofty stały się wręcz komentarzem do kolejnych epizodów z życia poety. Film wzbogacają materiały archiwalne, które odtworzą atmosferę PRL-u w latach 60. , '70. i 80. Kontrapunkt stanowi piosenka Kofty „Radość o poranku”. Z tego okresu pojawi się pięć obszarów działalności Jonasza: Kabaret pod Egidą, Klub Studencki Hybrydy, Polskie Radio, knajpa Estrada. Jonasza Koftę wspominają jego najbliżsi: żona Jaga i syn Piotr oraz aktorzy, kompozytorzy, wykonawcy jego tekstów, koledzy po piórze, m.in.: Jan Pietrzak, Stefan Friedmann, Wojciech Młynarski, Andrzej Dudziński, Ewa Dałkowska, Irena Karel, Hanna Banaszak, Allan Starski, Feliks Falk, Janusz Kapusta, Józef Soszyński, Jerzy Stuhr, Juliusz Loranc, Krzysztof Baumiller, a także inni koledzy, towarzysze biesiad i wędrówek Jonasza po mieście. Współcześnie realizowane sceny (wspomnienia) zostały zilustrowane licznymi materiałami archiwalnymi.

Janek i Wanda zajmują pokoik w starej willi. Pewnego dnia otrzymują przydział na nowe mieszkanie.

Rok 1976. Na korytarzu gmachu Telewizji, Agnieszka - dyplomantka szkoły filmowej - przekonuje "ważnego" redaktora o potrzebie powstania filmu o Mateuszu Birkucie, przed laty przodowniku pracy, którego błyskotliwa kariera skończyła się nagle i niespodziewanie gdzieś około roku 1952. Po pertraktacjach dziewczyna dostaje wreszcie taśmę i niezbędny sprzęt. Rozpoczyna prywatne śledztwo, mające ustalić przyczyny sukcesu i upadku Birkuta.