Ari Folman wyszła z logicznego założenia, że warto pójść szlakiem odwrotnym, próbując oddać głos domniemanej adresatce pamiętników, do której swoje frazy ongiś kreśliła autorka „Dziennika” 6

Nauczyciel sprawdza listę obecności w drastycznie przerzedzonej klasie. Na zajęcia nie stawiło się zbyt wielu uczniów. W nazistowskich Niemczech nagle znikają Żydzi. Ci, których nie stać na emigrację zostają ofiarami ulicznego terroru, a wkrótce znajdą się za drutami obozów koncentracyjnych. Rodzina Franków w roku 1934 ucieknie z Frankfurtu nad Menem do Amsterdamu. Sześć lat później, Holandia zostanie pobita przez hitlerowskie Niemcy. Państwo Frank świadomi konsekwencji, jakie grożą ich młodocianym córkom zamykają je w oficynie swojej firmy. Rodzina ukrywa się tam przez niemal dwa lata. Zadenuncjowani przez jakiegoś Holendra wkrótce znajdą się w obozach zagłady. Córki i matka nie przeżyją okupacji.

Anne Frank, młodsze dziecko swoich zapobiegliwych rodziców, owe dwa lata (1942-1944) dokumentuje dziennikami, które po wojnie wejdą do kanonu opisującego z pozycji subiektywnych czas terroru i Holocaustu. Anne swoje notatki kierowała do wyimaginowanej Kitty, która miała być depozytariuszką relacji dziewczynki.

Belgijski film pt. „Gdzie jest Anne Frank?” to animowana propozycja przypomnienia okropieństw czasu Ostatecznego Rozwiązania. Nastolatka notuje to, co dzieje się w jej życiu osobistym i w sposób nieświadomy rzuca na tło zgoła tragicznej epoki. Reżyserka - Ari Folman wyszła z logicznego założenia, iż warto pójść szlakiem odwrotnym, próbując oddać głos domniemanej adresatce pamiętników, do której swoje frazy ongiś kreśliła autorka „Dziennika”. Wyimaginowana Kitty na co dzień zamieszkuje więc w amsterdamskim muzeum Anny Frank. Zwiedzają je nie zawsze zorientowani w kontekście miejsca turyści. Ktoś się oburzy: czy to nie wścibskie, że na miejskim forum publicznym roztrząsa się tu intymne, osobiste dylematy osoby, która wszak nie wyraziła zgody na upublicznienie swoich zapisków? A przecież całe miasto nosi jedno bolesne brzemię swojej bohaterki. Filmowa Kitty, wdając się w zwarcie z obecnym aparatem represji wyszukującym arabskich uchodźców na ulicach Amsterdamu, co i rusz natrafia na miejsca związane ze swoją fikcyjną korespondentką. Otrze się o mury szkoły Anny Frank, o szpital jej imienia, koczować będzie pod mostem spod takiego samego patronatu.

Na ścianie przedwojennego mieszkania Anne wisi portret Clarka Gable’a, ówczesnego amanta kina. Ku niemu zerka z plakatu Marlena Dietrich, ikona filmu niemieckiego doby Republiki Weimarskiej. Aktorce udało się zbiec przed jarzmem nazizmu, reżim Hitlera publicznie potępiła, a obywatelstwa niemieckiego się odważnie zrzekła. Anne Frank, choć sama miała aspiracje artystyczne, nie uciekła przed zbrodniczą machiną wojenną.

„Gdzie jest Anne Frank?” to dość idealistyczna wizja historii pisanej post factum. Zaletą filmu, oprócz tej edukacyjnej, jest fakt sprawiedliwego rozrachunku z losami kronikarki czasu. Sam uczciwie przywołany fakt autocenzury wnoszonej po śmierci Anne przez jej ojca w materię pamiętników wydaje się godny odnotowania. Również narzucające się podobieństwo elementów epok, okupacyjnej i obecnej, które łączy przecież wspólny mianownik słowa DEPORTACJA oddane zostało w filmie w sposób uprawniony. Momentami amatorsko uproszczone, chwilami wręcz sugestywne wizje animacyjne nie obciążą, a prędzej dodadzą wiarygodności przekazu tej filmowej wizji Ari Folman.