Filmy taniec, poezja

Fanny Brawne ma 18 lat, jest olśniewająco piękną i ciekawą świata dziewczyną. Powściągliwa matka dołożyła wszelkich starań by córka wyrosła na rozważną i dobrze wychowaną pannę. Każdy dzień Fanny wypełniony jest niekonwencjonalnymi zajęciami jak szydełkowanie, bale i długie spacery zawsze w towarzystwie przyzwoitki. Niewinne spotkanie z czarującym młodzieńcem, nieoczekiwanie przerodzi się w pierwszą prawdziwą miłość. To nieznane uczucie do niepoprawnego romantyka, sprawi, że dziewczyna zrzuci gorset konwenansów i złamie panujące zasady.

Film rozgrywa się w krainie zalanej przez powódź o apokaliptycznych rozmiarach. Grupa ocalonych zamieszkuje skrawki suchego lądu i szykuje się do walki z bestiami, które pod wpływem kataklizmu przebudziły się z tysiącletniego snu. Główną bohaterką jest mała dziewczynka, mająca wyjątkowy kontakt ze światem natury. Swój dar przetrwania i niezwykłą mądrość przeciwstawi nadciągającemu niebezpieczeństwu.

Napięcie między niespokojną, nerwową nastolatką Juliją a jej autorytarnym ojcem Antem nasila się, gdy do domu na chorwackiej wyspie przyjeżdża stary przyjaciel rodziny. Podczas gdy Ante próbuje pośredniczyć w interesie, który potencjalnie może zmienić jego dotychczasowe życie, Julija zaczyna pragnąć czegoś więcej od wpływowego gościa. Powiew wolności, który mężczyzna wniósł do domu, przeplata się z atmosferą pełną pożądania i przemocy.

Maria (Karin Viard) jest w swoim życiu nieco odizolowaną gospodynią domową. Z natury samotna, raczej nieśmiała, jest też marzycielką i nigdy nie rozstaje się ze swoim kwiecistym notesikiem, w którym zapisuje wszystkie swoje wiersze. Pewnego dnia Maria dostaje pracę sprzątaczki w Szkole Sztuk Pięknych. Tam odkrywa świat zupełnie inny od tego, co zna. Panuje tu twórcza energia, swoboda, niemal całkowita swoboda. Przede wszystkim spotyka tu Huberta (Grégory Gadebois), kapryśnego opiekuna szkoły. Wszystkie te wstrząsy w jej życiu mogą doprowadzić Marię do odzyskania wiary w życie.

Widowisko Agnieszki Glińskiej zrealizowane na podstawie wspomnień uczestniczek Powstania Warszawskiego. Rejestracja spektaklu z Muzeum Powstania Warszawskiego. Na scenariusz złożyły się wspomnienia uczestniczek Powstania Warszawskiego. Jak deklarowali twórcy spektaklu: „Koncentrujemy się na osobistych przeżyciach kilkunastoletnich sanitariuszek i łączniczek, pragniemy wydobyć je z niepamięci, przyjrzeć się Powstaniu z ich perspektywy. Sięgając po poezję, muzykę, taniec współczesny i fragmenty wspomnień, chcemy sprawdzić, jak ta perspektywa wpłynie na nasze dotychczasowe wyobrażenia o Powstaniu”.

Orlando jest jednym z młodzieńców, którzy żyją na dworze Elżbiety I. Szybko jednak staje się jej ulubieńcem i zyskuje specjalne przywileje. Kiedy królowa, na krótko przed swoją śmiercią, rozkazuje mu zostać wiecznie młodym, Orlando spełnia jej przykazanie. Oglądamy więc jego barwne życie, które traw ponad 400 lat i jest naznaczone wieloma wzlotami i upadkami.

Akcja filmu rozgrywa się w prowincjonalnym miasteczku, bardzo podobnym do tego, które Konwicki opisywał w wydanej dwa lata wcześniej powieści „Sennik współczesny”. Podobnie jak tam, także i tu sprawia ono wrażenie położonego na pograniczu jawy i snu, surrealistycznej fantazji i rzeczywistości. Pewnego dnia w miasteczku pojawia się tajemniczy mężczyzna. Przedstawia się jako Kowalski – Malinowski. Zdumionym mieszkańcom przedstawia różne wersje swej biografii. Jednym mówi, że walczył na wojnie, innym, że się ukrywa i grozi mu niebezpieczeństwo. Niepostrzeżenie jego fałszywa legenda burzy senne życie odludnej osady.

Ta historia wydarzyła się naprawdę - w Berlinie w latach wojny, w mieście rozdartym prześladowaniami i nocnymi nalotami - rodzi się namiętność i miłość pomiędzy dwiema kobietami. Dla pierwszej związek ten okaże się najważniejszym wydarzeniem w życiu. Dla drugiej ta miłość to nadzieja na przetrwanie.

Niewielka ziemska posiadłość gdzieś na Nizinie Padańskiej, stary zagracony dom, a w nim niezwykła rodzina: ślepa matka i jej czworo dzieci - córka (Giulia) oraz trzech synów, z których jeden (Leone) jest upośledzony umysłowo, drugi (Alessandro) cierpi na epilepsję i tylko najstarszy (Augusto) jest dostatecznie normalny i przedsiębiorczy, żeby utrzymać całą rodzinę, prowadząc interesy w pobliskim miasteczku. Pod pozorami normalnego rodzinnego życia (rytuał wspólnych posiłków poprzedzonych modlitwą, wyprawy na cmentarz, gdzie znajduje się grób ojca) kłębią się wrogie instynkty, podłość i nienawiść, wybuchając od czasu do czasu gwałtownymi scenami. Ich prawdziwy sens nie dochodzi tylko do świadomości matki, potulnej bardziej z głupoty, niż dobroci. W głowie Alessandra rodzi się zbrodniczy plan "uzdrowienia" rodziny przez wyeliminowanie tych jej członków, którzy są jedynie ciężarem.